Ποδοπατημένες

• «Ρινόκερος» του Ευγένιου Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Εμανουέλ Ντεμαρσί-Μοτά, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών

• Αρκουμανέα Λουίζα
• ΤΟ ΒΗΜΑ:  04/08/2013

Τα σχόλια του ίδιου του Ιονέσκο για τον «Ρινόκερο» είναι πλέον πασίγνωστα: πρόκειται «αναμφίβολα για ένα έργο αντιναζιστικό», ένα έργο «που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υστερία, σε κάθε επιδημία που κρύβεται πίσω από το πρόσχημα της λογικής και των ιδεών», που περιγράφει «τη διαδικασία φανατισμού, τη γέννηση μιας απολυταρχίας που αναπτύσσεται, επεκτείνεται, κατακτά και μεταμορφώνει έναν κόσμο». Εχει επίσης ειπωθεί ότι ο «Ρινόκερος» αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα του Ιονέσκο όταν έφυγε από τη γενέτειρά του Ρουμανία το 1938, καθώς όλο και περισσότεροι από τους γνωστούς του εισχωρούσαν στο φασιστικό κίνημα της Σιδηράς Φρουράς: «Οι άνθρωποι επιτρέπουν ξαφνικά στον εαυτό τους να δεχθεί την εισβολή μιας νέας θρησκείας, ενός δόγματος, ενός φανατισμού… Κάτι τέτοιες στιγμές γινόμαστε μάρτυρες μιας πραγματικής πνευματικής μετάλλαξης. Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά όταν οι άνθρωποι σταματούν να συμμερίζονται τις απόψεις σου, όταν δεν μπορείς πλέον να συνεννοηθείς μαζί τους, έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τέρατα – ρινόκερους, για παράδειγμα. Εχουν αυτό το μείγμα ευθύτητας και αγριάδας. Θα σε σκότωναν με τη συνείδηση καθαρή» δήλωνε ο συγγραφέας σε συνέντευξή του το 1960, έναν χρόνο μετά τη συγγραφή του «Ρινόκερου».