Ρίτσαρντ Νας: Ο Βροχοποιός, σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας, Θέατρο: Διάνα

Μεταμορφώνοντας την «άσχημη» Λίζι

Ενα γερασμένο κείμενο πλησιέστερα σε σημερινές νοοτροπίες

Ρίτσαρντ Νας: Ο Βροχοποιός, σκην.: Γιάννης Κακλέας, Θέατρο: Διάνα

Τελικά έκαναν έρωτα ή όχι όταν βρέθηκαν μόνοι στην αχυρώνα; Στην παράσταση του «Βροχοποιού» στο θέατρο «Διάνα» το ερώτημα δεν τίθεται καν. Εκαναν. Φυσικά ο περιπλανώμενος απατεώνας Αστρολέων όχι μόνο πήρε την παρθενιά της άσχημης χωριατοπούλας, αλλά της έδωσε κιόλας πλουσιοπάροχα την εμπιστοσύνη στον εαυτό της – συν έναν άψογο ζωντοχήρο σερίφη για γαμπρό. Πριν όμως από μισό αιώνα –το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1954 στο Μπροντγουαίη– ο συγγραφέας του Ρίτσαρντ Νας δεν θα αποτολμούσε ποτέ τέτοιες νύξεις. Η Αμερική ήταν ακόμα ιδιαίτερα σεμνότυφη επάνω σε παρόμοια «ζητήματα ηθικής». Δίχως στεφάνι…

• Ανανεωτική διασκευή

Η Ελένη Ράντου τώρα έκανε την απαραίτητη διασκευή φέρνοντας το γερασμένο κείμενο πλησιέστερα σε σημερινές νοοτροπίες. Και δεν ήταν μόνο τα αρχικά $100 –στο αρχικό Rainmaker– που ο «βροχοποιός» προεισέπραττε για το θαύμα που υποσχόταν, που εδώ έχουν γίνει πλέον $200. Hταν ολόκληρη η νεανική λεκτική διάθεση, η οποία έδωσε κάποια δεκανίκια στο παλιό έργο, το οποίο διαδραματίζεται σε περίοδο ξηρασίας σε μια μικρή αμερικανική φάρμα χαμένη στην –πάντοτε– πλέον πισωγυρισμένη περιοχή των ΗΠΑ.

Κάτι μεταξύ περιπλανώμενου αλήτη και καταδιωκόμενου μικροαπατεώνα, λοιπόν ο βροχοποιός «Αστρολέων» κάνει ένα σύντομο μακροβούτι στο ζεστό τέλμα της αποπνικτικής κοινωνίας και ταυτόχρονα κάνει και το θαύμα του «μεταμορφώνοντας» την «άσχημη» Λίζι όπως ακριβώς έγινε και στην ελληνική τηλεσειρά με τη «Μαρία την Ασχημη» πενήντα χρόνια αργότερα. Πάμε όμως πάλι μισό αιώνα πίσω. Οταν ο Ρ. Νας έγραφε αυτό τον γλυκίζοντα «Βροχοποιό» ταυτόχρονα ο –πάντοτε ισχύων ως πρωτεργάτης της γενιάς beat με τις εμπειρίες της τζαζ, της μοντέρνας ποίησης και των ουσιών– συγγραφέας Τζακ Κέρουακ έγραφε ένα «ευαγγέλιο», το οποίο ακόμα διαβάζουν οι νέοι, το On the Road. Και ο Γκορ Βιντάλ σοκάριζε κόσμο και κοσμάκη με το έξω από τα δόντια The City and the Pillar – «Το Αγόρι πλάι στο ποτάμι».

• Υπέροχο ζευγάρι

Ολα έργα της ίδιας εποχής, τα οποία εξακολουθούν να είναι επίκαιρα ακόμα και σήμερα. Επομένως αν η αντοχή στον χρόνο είναι ένα μέτρο αξίας για οποιοδήποτε καλλιτεχνικό δημιούργημα, τότε ο «Βροχοποιός» δεν είναι παρά μια παλιατσαρία – η οποία βέβαια στην περίπτωσή μας υπέστη ένα γερό ανανεωτικό φτιασίδωμα από την Ελένη Ράντου. Μπράβο της. Πάντως το έργο βλέπεται ευχάριστα κυρίως χάρις σ’ ένα υπέροχο πρωταγωνιστικό ζευγάρι που σε κάνει να ξεχνάς τ’ αρθριτικά και τις πάνες του: τον Β. Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος εδώ κατορθώνει να χαρίσει σ’ ένα σχεδόν δραματικό χαρακτήρα ένα μόνιμο ανανεωτικό χαμόγελο και την Αγγελική Παπαθεμελή, η οποία ανήκει στις ελάχιστες ηθοποιούς μας που μπορεί να εκφράζεται ολοκληρωτικά ακόμα και χωρίς κείμενο.

Οι υπόλοιποι –Ορφέας Αυγουστίδης, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Ερρίκος Λίτσης, Αλέξανδρος Παρίσης– συμπλήρωσαν επάξια τους δύο εξαιρετικούς συναδέλφους τους. Ικανοποιητική και η πρώτη εμφάνιση του Νεκτάριου Λουκιανού. Εδώ και χρόνια τώρα είχα κατατάξει στο μυαλό μου τον σκηνοθέτη Γ. Κακλέα στο συρταράκι με τους «προοδευτικο-μοντέρνους». Λάθος. Εχει μεγάλη σκηνοθετική γκάμα. Χάρηκα που τον είδα τώρα ήρεμο, στρωτό δίχως εκκεντρικότητες και σκηνοθετισμούς που εκμαιεύονται με εμβρυουλκό – κάτι που τελευταία είναι «του συρμού» μέχρι απελπισίας. Ρεαλιστικο-ορθόδοξο μεν αλλά απόλυτα εξυπηρετικό για το έργο το σκηνικό του Μ. Παντελιδάκη σωστά φωτισμένο από τον Π. Μανούση.

• Κριτική Σπύρος Παγιατάκης, Η Καθημερινή, 01/02/2009