Για το κορυφαίο έργο του Σοφοκλή, την «Αντιγόνη», θα θυμίσω μόνο αυτό πού τόνιζα πολύ πρόσφατα: η τραγωδία του Σοφοκλή είναι ένα έργο για νέους ανθρώπους, απευθύνεται στα νιάτα και μου αρέσει να ακούω να μιλούν για αυτήν οι νέοι άνθρωποι. Ακόμη πιο πολύ, να τη σκηνοθετούν και να την παίζουν, ως πράξη αντίστασης στη μαυρίλα των ημερών μας. Πριν μιλήσω για μια τέτοια παράσταση νέων ηθοποιών, της ομάδας «Ψυχών Μορφές», στο Στούντιο «Λήδρα», υπό την αιγίδα του Κέντρου Δράματος του Παντείου Πανεπιστημίου, παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το εισαγωγικό κείμενο στο πρόγραμμά τους, που είναι το σκεπτικό της παράστασης.

«Το έργο εξελίσσεται στην πόλη της Θήβας. Μόλις έχει τελειώσει ένας σφοδρός εμφύλιος πόλεμος. Μετά την αυτοεξορία του Οιδίποδα, τα παιδιά του, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, ορίστηκε να εξουσιάζουν εναλλάξ τη Θήβα. Ο Ετεοκλής όμως αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία στον Πολυνείκη όταν έληξε η ετήσια ‘θητεία’ του και ο τελευταίος εξόρμησε από το Άργος με ξένο στρατό για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Ο πόλεμος ήταν σφοδρός. Φωτιά και σεισμός συνταράσσει την πόλη. Οι εχθροί μπροστά στα σημεία αυτά παραδίδονται. Οι δύο αδελφοί, όμως, αλληλοσκοτώνονται. Οι γέροντες αποδίδουν τη σωτηρία στους Θεούς και ανακηρύσσουν τον Διόνυσο προστάτη της πόλης. Προτού όμως χορέψουν προς τιμήν του, τους διακόπτει ο νέος άρχοντας, ο Κρέων, για να τους ανακοινώσει την απαγόρευση της ταφής του νεκρού Πολυνείκη… Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου