Τρεις ξεχωριστές παραστάσεις που χαρακτηρίζονται από τολμηρή θεματολογία

• Οι νέοι του τότε και του σήμερα

• Του Σπυρου Παγιατακη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 17 Iανoυαρίου 2010

• Ομάδα Πασπαρτού, Graveyard Cafe Band / In Extremis, σκην.: Γ. Σκουρλέτης Θέατρο TAF
• Tζόναθαν Λάρσον, RENT, σκην.: Θ. Μαρσέλλου, Θέατρο Χώρα – Σκηνή Νέα Χώρα
• Φίλιπ Ρίντλεϊ, Αίμα στο χιόνι, σκην.: Π. Ζούλιας Θέατρο Βασιλάκου

Τον έχουν χαρακτηρίσει –και– ως «θανατόλαγνον» τον Δημήτριο Παπαρρηγόπουλο (1843 – 1873), γιο του ιστορικού Κ. Παπαρρηγόπουλου. Παρομοιάζοντας το παρελθόν «ως σάβανον» και τη λήθη «ως κοιμητήριον», ο κατά τον Κωστή Παλαμά «κακόγλωσσος και κακόμορφος» ποιητής, τον οποίον –αντίθετα– ο Εμμανουήλ Ροΐδης τον συγκρίνει με τον Μπωντλαίρ, ο Δ. Παπαρρηγόπουλος θα μπορούσε να είναι το ίνδαλμα των προχθεσινών νεαρών emo, οι οποίοι όμως μάλλον δεν φτούρησαν μέχρι το 2010.

Σκοτεινός, αλλά και αξιόλογος εκπρόσωπος των ρομαντικών ποιητών, αυτός ο λογοτέχνης του 19ου αιώνα παιδευόταν με υπαρξιακά ερωτήματα. Οπως για παράδειγμα για «την κατάστασιν της ψυχής μετά την από του σώματος έξοδον», υποστηρίζοντας πως «η ψυχή μετά θάνατον σώζει αυτάς εκείνας τας δυνάμεις δι’ ων εκδηλούται εν τω κόσμω τούτω η αθάνατος αυτή φύσις».

• Βρυκόλακες

Με δυο λόγια, ο εν λόγω ποιητής έδειχνε έντονη ροπή προς στους βρυκόλακες γενικώς. Ως βρυκόλακες παρουσιάζονται στο στριμωγμένο πάλκο του μικρού θεάτρου ΤΑF στο Μοναστηράκι οι ερμηνευτές μιας από τις πλέον ενδιαφέρουσες παραστάσεις καφε-θεάτρου αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Πρόκειται για τη μουσική παράσταση «Graveyard Caf� Band – In Extremis» από την Ομάδα «Πασπαρτού».

Η Φρόσω Ζαγοραίου (μεταμορφωμένη ως μια βαμπίρ Καρμίλα από το μυθιστόρημα του Λε Φανύ), ο Σαμψών Φύτρος (ως περίπου Νοσφεράτου) και ο Θεμιστοκλής Καρποδίνης (ως βιολιστής από κάποιο Gothic Rock Band), με εντυπωσιακά εκπαιδευμένες φωνές ερμηνεύουν τους ζοφερούς στίχους των Δ. Παπαρρηγόπουλου, Σ. Βασιλειάδη, Α. Σταθοπούλου, Α. Δήμου, Π. Ροδοκανάκη, Γ. Βιζυηνού κ. ά. Το πνεύμα των κειμένων επικεντρώνεται σε μια –ναι, ας την πω έτσι– emo φιλοσοφία του τότε και του σήμερα. Ομως σ’ αυτήν την μουσική παράσταση ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής είναι η τετραπέρατη μουσική του Κώστα Δαλακούρα.

Τετραπέρατη γιατί είναι σημερινά νεανική, με έκδηλη όμως γνώση των παλαιομοδίτικων σκοπών, παραφράζοντας από τον Βαφτιστικό του 1918 μέχρι το I will survive του 1978. Μουσική εμποτισμένη με ένα χιούμορ το οποίο ανατρέπει την όποια σκοτεινή διάθεση θα μπορούσε να προκαλέσει το θανατερό περιεχόμενο των στίχων. Αυτή ακριβώς η μουσική αντιπαράθεση «σοβαρότητας» και «σαρκασμού» είναι που δίνει στην παράσταση, με τα πανέξυπνα γραμμένα από τον Χρήστο Κανελλόπουλο ενδιάμεσα κείμενα, την ξεχωριστή της σφραγίδα.

• «Στάση ζωής»

«Το RENT είναι ένα έργο που εκφράζει τη γενιά της τελευταίας 20ετίας, τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, τις αγωνίες και τα όνειρά της», αναφέρει η διαφήμιση. Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κανείς ιδιαίτερα στην κοινωνιολογία για να γνωρίζει ότι αντίθετα με ό, τι συνέβαινε πριν από είκοσι – τριάντα χρόνια, οπότε η μία γενιά απείχε από την άλλη δύο ολόκληρες δεκαετίες, σήμερα οι διαφορές πραγματοποιούνται σε 4 – 5 χρόνια. Δηλαδή, ένας 25χρονος κι ένας 20χρονος αντιπροσωπεύουν εντελώς διαφορετικές νοοτροπίες και γούστα. Μοιραία, λοιπόν, η «στάση ζωής» που χαρακτηρίζει το μιούζικαλ RENT το οποίο θριάμβευσε στη δεκαετία του ’90 δεν αντιπροσωπεύει πλέον διόλου τη σημερινή νεολαία. Μια νεολαία η οποία φοβάται περισσότερο την ανεργία από το σκιάχτρο ενός έιτζ το οποίο τότε ήταν ακόμα αθεράπευτο.

Η –παλιά– επιτυχία του RENT οφειλόταν αποκλειστικά στο γεγονός ότι παρόμοια τολμηρή θεματολογία με τραβεστί, junkies, λεσβίες, εμπόρους ναρκωτικών ανάκατους με αξιοπρεπείς δικηγόρους δεν είχε ξαναεμφανιστεί στις αμερικανικές σκηνές. Γιατί, βέβαια, η μέτρια μουσική του Τζόναθαν Λάρσον ανήκει σ’ αυτές που ξεγλιστράνε από τη μνήμη μόλις απομακρυνθεί κανείς πέντε βήματα από την έξοδο.

Τώρα, στην πρώτη ελληνική παρουσίαση του ξεθυμασμένου RENT, το ενδιαφέρον της παράστασης οφείλεται στην εύστροφη σκηνοθεσία της Θέμιδος Μαρσέλλου, στις χορογραφίες του Αλέξανδρου Γιαννή και, κυρίως, στον νεανικό ενθουσιασμό ενός θιάσου νέων. Τι κρίμα, όμως, που ένα πολύ μεγάλο μέρος της –μέτριας– μουσικής και των τραγουδιών πάει στράφι. Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση λείπει εκείνος ο ικανός τεχνικός συντονιστής, ο ηχολήπτης στην κονσόλα που θα κουμαντάρει τον ήχο.

• Σεξουαλικό έγκλημα

Ο φόνος ενός νεαρού Παλαιστινίου στη Γάζα δημιουργεί παγκόσμια ρίγη. Σε άλλες πάλι περιοχές αυτό συμβαίνει όταν σκοτώνεται ένας Αμερικανός στρατιώτης στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν.

Ομως, σ’ έναν κόσμο ο οποίος δεν έχει ξεπεράσει την ομοφοβία του, ένας μέχρι θανάτου ξυλοδαρμός ενός ομοφυλόφιλου σε κάποιο «πονηρό» μέρος ενδέχεται να προκαλέσει ακόμα και σχόλια του τύπου «καλά του κάνανε!». Το «Αίμα στο Χιόνι» του Βρετανού Φίλιπ Ρίντλεϊ δίνει την ευκαιρία σε δύο ηθοποιούς να αναπτύξουν κλιμακωτά τραγικούς χαρακτήρες, ψάχνοντας την αλήθεια σε ένα «σεξουαλικό» έγκλημα. Ο σκηνοθέτης Π. Ζούλιας καθοδήγησε μία δύσκολη υπόθεση δίχως εντυπωσιακές εξάρσεις. Ευτυχώς! Ιδιαίτερα ξεχωριστή η Βέρα Κρούσκα στον ρόλο της μητέρας του θύματος. Ο νέος Τ. Φώης κάθησε άνετα στην άλλη άκρη της τραμπάλας. Από τις καλές παραστάσεις των Δευτερότριτων.